مدح و شهادت حضرت عباس علیه السلام
ای بـزرگ خــــانــدان آب هــا آشــنــای مــهـــربــان آب هــا در مـقــام شـامـخ ســقـائـی ات بــنــد مــی آيــد زبــان آب هــا از فــراز مــأذن چـشـمـان تـو تـــا خــــدا آمــد اذان آب هـــا بـا تـمـاشـای لـب دريــائـی ات آب افــــتــاده دهـــان آب هـــا مثـل دريـايـی ولـيكـن می دهی مشك خـشـكی را نشان آب ها بر ضریح دست تو پیـچـیده اند الــتـمـاس گــیـســوان آب هــا می رسید از دور بر اهل حـرم جــمــله ســـقــا بـــمانِ آب ها زيآر بـار تـيـرهای مـشـك تـو خورد گرديد اسـتخوان آب ها مشک و ختم فاتحه هرگزنبود این تـصـور در گـمـان آب ها بـعـد لـب های تـبـسـم ريـز تـو گـريـه افـتـاده به جـان آب هـا از وداع تو حـكـايـت مـی كـنـد دسـت هـای پُـر تـكــانِ آب هـا گـريـۀ امـروز مـال چـشـم تـو گــريــۀ فــردا، از آنِ آب هــا راستی بی تو چه رنگی می شود؟ شـعــرهـای شـاعـران آب هـا |